ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ
Μάτια καστανά
Όνομα μοναδικό
Νύχτα – μέρα τραγουδά
Ιστορίες και χορό
Κέικ, τούρτες, όλα αυτά, τα
Αγαπώ
~
Συνάντηση 2η
ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
«Αίθουσα Μουσικής». Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που είδε πριν λιποθυμήσει, αιμορραγώντας και ψάχνοντας για βοήθεια.
Ποτέ δεν μπόρεσε να πει ούτε στην οικογένειά της, ούτε στην αστυνομία, ούτε σε κανέναν άλλο ποιος την σκότωσε. Ή γιατί την σκότωσε. Το τραγικό είναι ότι δεν με γνώρισε ποτέ κι όμως από τη στιγμή που η, υστερική κατά την ταπεινή μου γνώμη, μητέρα της πέρασε το κατώφλι του γραφείου μου, ψάχνω να βρω απαντήσεις για να δικαιωθεί αυτή από εκεί που βρίσκεται – απ’ όπου κι αν βρίσκεται.
Για να λύσεις, όμως, μια υπόθεση πρέπει να έχεις κάποια στοιχεία. Γι’ αυτό, για να καταλάβετε – ή, τουλάχιστον, να προσπαθήσετε να καταλάβετε- αυτή την υπόθεση πρέπει να ξέρετε το όνομά μου. Λοιπόν, λέγομαι Τ. Ξέρω, δε βοηθάει και πολύ, αλλά όπως είπε και ο φίλος μου ο Βενιαμίν Ντισραέλι: «Το να έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις άγνοια των γεγονότων, είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη γνώση.» Έτσι υπογράφω αυτό το βιβλίο, ή όπως θέλετε να το πείτε: αυτοβιογραφία, απομνημονεύματα μιας γέρικης ψυχής, μάταιες εξομολογήσεις ή απλώς σημειώσεις ενός ξεμωραμένου γέρου σ’ ένα κόκκινο τετράδιο. Και, όπως είπε και ο Γάλλος συγγραφέας Ντεκολί: «Οι νέοι πλάθουν με τη φαντασία το μέλλον τους. Οι γέροι πλάθουν με τη φαντασία το παρελθόν τους.»
Ο Ζαν Μπατίστ Ρασέν κάποτε αναρωτήθηκε: «Είναι τόσο μεγάλο κακό ο θάνατος, γιατί απλώς και μόνο σταματάει η ζωή;» Και εδώ θα απαντήσω πως όχι. Ειδικά όταν μιλάμε για τη ζωή ενός 14χρονου κοριτσιού, που δε θα μπορέσει ποτέ ξανά να κολυμπήσει στο ηλιοβασίλεμα, να χορέψει στη βροχή, να χτενίσει τα μαλλιά της κόρης της ή να τη φιλήσει για καλυνήχτα, να ξυπνήσει και να δει τον ήλιο πολλές ακόμα φορές, να ζήσει ό, τι θα ζούσε ένα κορίτσι της ηλικίας της που δε θα της έκλεβε κάποιος τη ζωή τόσο βίαια.
Κι έτσι, 27 χρόνια και 4 μήνες μετά το θάνατο της Άννας και 27 χρόνια και 4 μήνες αφού ανέλαβα την τελευταία μου υπόθεση, γράφω στην αυλή του γηροκομείου στο οποίο τόσο στοργικά και συμπονετικά με άφησε η ανιψιά μου, η μοναδική συγγενής μου σ’ αυτόν τον κόσμο, ψάχνοντας απαντήσεις και γεμίζοντας τις ώρες μου, μέχρι να τελειώσει η σειρά στο συνδρομητικό κανάλι στο «δωμάτιο της τηλεόρασης» και να αρχίσει η Όπρα.
~
Συνάντηση 4η
~
Συνάντηση 7η
ΕΛΛΑΣ
Η παράσταση αρχίζει, η παραρέλα πλημμυρίζει,
Τα αρώματα θυμίζουν αεροζόλ.
Μα τα ρούχα είναι ραμμένα κι από πριν ξεπουλημένα
Και γεμάτα με παγέτες και ζιργκόν.
Ελλάς, Ελλάς στα μάτια ποτέ δε μας κοιτάς.
Ελλάς, Ελλάς την ιστορία στα σκουπίδια την πετάς.
Μόδα είναι θα περάσει, θα νικήσει ή θα χάσει.
Ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ,
Κατακλύζουνε πλατείες, σινεμά και υπηρεσίες
Μαζί τους φο μπιζού και σεσουάρ.
Ελλάς, Ελλάς στα μάτια ποτέ δε μας κοιτάς.
Ελλάς, Ελλάς την ιστορία στα σκουπίδια την πετάς.
Μέσα σ’ όλη αυτή τη δίνη, ωχ με πιάνει σκοτοδίνη,
Οι κορδέλες πέφτουνε βροχή
Ο λαός δεν παίρνει, μόνο δίνει
Τα γοβάκια πληγώνουνε πολύ.
Ελλάς, Ελλάς στα μάτια ποτέ δε μας κοιτάς.
Ελλάς, Ελλάς την ιστορία στα σκουπίδια την πετάς.
Κι όταν έρθει η ώρα οι προβολείς να κλείσουν
Τα μοντέλα τσιρίζουν υστερικά
Δε θέλουν να δούνε, δε θέλουν να ζήσουν
Αυτό που αξίζει πραγματικά.
Ελλάς, Ελλάς στα μάτια ποτέ δε μας κοιτάς.
Ελλάς, Ελλάς την ιστορία στα σκουπίδια την πετάς.