~
Συνάντηση 8η
ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
Γεια σας είμαι ένα δεκαπεντάχρονο βαμπίρ. Όπα, όπα μην τρομάζετε δεν δαγκώνω κιόλας. Μεταφορικά πάντα, γιατί πρακτικά… όχι μόνο μία φορά. Ξέρετε το κακό με εμένα είναι πως δε θα τελειώσω ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ το σχολείο. Ξέρω, ξέρω κανένας σας δε νοιάζεται να ακούσει για τα προβλήματα μου οι περισσότεροι από εσάς τα γνωρίζετε πάνω κάτω αφού ΣΙΓΟΥΡΑ έχετε δει ταινίες ή έχετε διαβάσει βιβλία με βρικόλακες. Ένταξη δεν είναι ακριβώς τα ίδια αλλά μοιάζουν. Καλά, καλά δεν έχουν καμία σχέση. Ο λόγος που γράφω σε αυτό το χαρτί είναι και το μοναδικό μου πρόβλημα: Βαριέμαι. Η δική μου προσέγγιση για τη ζωή; Είναι χάλια. Περιμένατε κάτι διαφορετικό έτσι; Λυπάμαι που σας απογοητεύω. Νομίζω η ζωή μου θα ήταν χίλιες φορές καλύτερη αν ήμουν χάμστερ…Τα πρώτα 900 χρόνια μπορώ να το παραδεχτώ η ζωή μου ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ήταν ξεκαρδιστικό και εξυπηρετικό να εξαναγκάζεις τους πάντες να σου κάνουν τα θελήματα, μα με τον καιρό (όπως και το κάθε τι που δοκίμασα) το βαρέθηκα. Έκανα σερφ στον κρατήρα ενός ενεργού ηφαίστειου, πήδηξα από ένα αεροπλάνο (αρχικά με αλεξίπτωτο και μετά χωρίς) ακόμη και ταυρομάχος έγινα. Ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο και έμεινα ένα χρόνο σε κάθε χώρα (αυτό κατάντησε κουραστικό μετά από λίγα χρόνια). Έτσι αποφάσισα να επεκτείνω τις ταξιδιωτικές μου εμπειρίες ταξιδεύοντας και στο διάστημα. Μα όλα αυτά για πόσο; Τώρα στα 2.000 χρόνια μου στη ζωή μπορώ να πω πως έχω δοκιμάσει τα πάντα και η ζωή μου θα ήταν 100.000 φορές καλύτερη αν ήμουν χρυσόψαρο… Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα θα είχα ξεχάσει τι μόλις έκανα. Δεν θα βαριόμουν ΠΟΤΕ. Αυτή τη στιγμή πρέπει να σταματήσω το γράψιμο γιατί η κυρία Νικολαίδου πλησιάζει ενοχλημένη να δει τι γράφω πάλι και δεν προσέχω στο μάθημα. Η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια: Σημειώνω κυρία.